Lazuur is verschenen
‘Het okergele zand, de diepblauwe zee, in Nieuwvliet, Cadzand, hoe oud zal ik geweest zijn, zes of zeven, die dag in de schorren, dat het lazuur van het zwerk in mij viel en ik erin verdronk? Het leek zich te verdichten naar de einder toe, boven de horizontale zee – maar is het wel een herinnering? Hoeveel keren is het moment waarop dat diepe, dichte azuur me voor het allereerst trof door de prisma’s en filters van mijn geheugen gegaan, tot deze herinnering het hier, nog intenser, op mijn netvlies borstelt?
Lazuur is mijn blauwe hoofdkussenboek. Over de inkt van de goden, over de hemelsteen die in de ingewanden van gebergtes knarst. Over mijn moeders ogen de dag voor ze stierf. Over het gebit van een middeleeuwse non, en de luchtlagen van de herinnering Het is mijn mozaïekboek, mijn lapidarium van kiezeltaal, jaloers op de frequenties van de kleur der kleuren.’
Ik zou dit kleine geschrift de textuur willen meegeven van een brok lazuli. Een geschrift als een conglomeraat,doorschoten van schilfers calciet, pyriet,aluminiumsilicaat. Ik wil de steen om en om wentelen in mijn handpalm, de aders van goudkleur en zilver laten oplichten in de zon.
